5e week (Takerwasti)

Namesty Lieve Familie & Vrienden,

Hier in India gaat alles op rolletjes, afgelopen woensdag 28 November zat we hier precies een maand. Jaja dat gaat al best snel nog 4 maanden te gaan, maar zoals het er nu voorstaat
overleven wij dat wel. We hebben ook al een paar keer dansles gegeven aan de meiden van Maher, die vonden het prachtig, les krijgen van outsiders. En dan ook nog een westerse dans Ze doen allemaal goed hun best, alleen toen we begonnen gingen ze allemaal
keurig (net als bij hun eigen danslessen) achter elkaar in een rij staan.
Andrea keek al achter om en dacht ooh nee, en tikte mij toen aan Di, kijk eens achter je.
Toen hebben we de Meiden maar door de zaal heen gesleept en ze een plekje gegeven.
Want wij geven gewoon streetdance en dan is het echt niet nodig om allemaal in een nette strakke rijtjes achter elkaar te gaan staan
We geven streetdance, en juist dan moet je gemixed door elkaar heen staan.
Ook om de Dansdocent beter te kunnen zien, aangezien ze geen spiegels hier hebben.
Ook wij hebben nu elke ochtend dansles en leren de Indiase dans.

Verder hebben we eindelijk ook sportmateriaal gehaald!,voor de kinderen van Takerwasti en voor de kinderen van Maher.Onze favoriete toffe chauffeur Balou
Stond al klaar samen met Selem, iemand van Pune office. ( hij moest vertalen & ons helpen)
Ergens in Pune was een sportwinkel waar Sr Lucy wel bekend bij is, en er zelf al jaren
spul weghaalt. Eenmaal aangekomen gingen we gelijk helemaal los in de winkel.
Uiteraard hadden we wel een lijstje gemaakt, met de spullen die we zouden aanschaffen.
We hadden dikke lol in de winkel, want zelfs wij weten niet alle Engelse woorden.
Zo wouden wij uitleggen of ze ook hoepels hadden, maar ja hoe dan?
Dus toen stonden we midden in de winkel : “watch, watch” en ja hoor wij wat wiebelen
Met onze heupen zo van ‘do you have this??’, you know hoepel?
Balou kent ons inmiddels we, en in het bijzijn van hem auwehoeren wij altijd.
Hij kijkt er dan ook niet meer raar van op, als we weer een uitspatting hebben.
Maar selem kent ons nog niet zo goed, en die keek even door de winkel van
Okeee, ik ken die 2 meisjes niet hoor.
Dus na onze drukke ADHD aanval in de sportwinkel, verlieten we de sportwinkel tevreden.
Daaarna moesten we ergens wachten op Sr lucy in de jeep, maar dat duurde zolang.
En wij hadden inmiddels allang een pizzariw gespot. Dus wij heel sneaky vragen aan
Selem & Balou, of het nog lang ging duren. Daarop antwoorden ze ja, ‘St Lucy is nu net pas vetrokken vanaf de office’. Dus wij allebei sprintje trekken naar de pizzaria, en 20 min later zat we met z’n vieren in de jeep tevreden pizza te eten.

We hebben trouwens ook nog een ritje op een motor gehad! Echt heel erg leuk was dat.
Op 1 motor proppen ze wel 4 mensen, net als in een Riksja als je er met z’n vieren in zit,
en je denkt dat er niemand meer bij in kan, SUPRISE, SUPRISE komen er nog eens 4 bij.
Zo zaten wij gelukkig niet, we zaten met z’n drieën op de motor, allebei onze doparta (sjaal) voor de snufferd, tegen uitlaatgassen en zand.
We gingen naar Koreagon Bhima (dichts bijzijnde dorpje) om nog een cd speler te halen voor de kinderen van Takerwasti, het enige wat ze ons konden aansmeren was een levensgrote cd speler met surround set en zoveel losse geluidsboxen erbij. Dus het was niet gelukt
We willen gewoon zo’n kleine compacte cd speler, met cd en boxen in 1. Maar de volgende dag had Selem eentje gehaald uit Pune

27-11-07

Die dag erna gingen we spullen inpakken want we gingen eindelijk naar Takerwasti toe
We zouden ergens in de middag gaan, wij wisten al hoe dat ging.
Hier in India betekent dat, dat je in de avond gaat. Dus wij besloten het rustig aan te doen.
en hadden al wel onze tassen ingepakt. Goed al met al moesten we die avond toch nog hals over kop,Snel nog spullen inpakken,was afhalen en alles inladen bij de jeep. Onderweg waren kwamen we erachter dat we iets belangrijks waren vergeten. De sportmateriaal spullen lagen nog in Maher. Gelukkig zei St Manjoe, dat er morgen iemand met de jeep langs Takerwasti kwam, om dan onze spullen te droppen.
Rond 19:30 uur kwamen we aan in Takerwasti, er was zoals gewoonlijk weer geen elektriciteit. Maar de kinderen stonden al klaar om uit volle borst het welkomst lied te zingen
Dit lied is in het Engels, en dit is weliswaar het enige Engels wat de kinderen hier kunnen.
Ze spreken een andere vorm van Marathi, en aangezien wij amper Marathi kunnen.
Is dit nog moeilijker voor ons. But as we say here in India ‘ we will manage’
We kregen een kamer met 2 bedden erin en een tafeltje. De badkamer was in St Manjoe’s
Kamer die naast de onze zit. Daarna zijn we gaan slapen, de volgende ochtend zijn we heerlijk wakker geworden, zo peacefull and quit is het hier, geen schreeuwende vrouwen om 6 uur. En geen jankende kinderen om ons heen. We horen de kinderen hier wel bidden en spullen pakken. Maar dit is echt even Heaven voor ons vergeleken bij Maher. En dan hebben we het nog niet eens gehad over onze comfortabel bedden. En het uitzicht is hier ook prachtig de natuur alles. Het enige is dat je hier minder faciliteiten hebt, en vaak zonder stroom zit.
Overdag hebben we tot een uur of 2 meestal stroom dan worden we er afgehaald en dan rond 8/9 uur krijgen we weer stroom. Die ochtend gingen we mee met St Manjoe touren door India. We gingen naar allemaal dorpjes en plaatjes waarvan er geeneens een bord en een normale weg voor stond aangegeven. Takerwasti is ver, maar waar wij allemaal langs gingen was echt in de the middle of nowhere!. Het voelde echt als een jeepsafari,wij zaten wat te hobbelen in de jeep met onze camera’s overal foto’s van maken. We konden er ook niet bij hoe Balou alles kon onthouden waar die heen moest rijden. Je moet maar een beetje op een huisje en boompje afgaan, mocht je willen afslaan naar het juiste huis of dorp. No bordjes hier.

Verder hebben we de kinderen al het sportmateriaal gegeven. Ze zijn er erg blij mee.
En krijgen nu zelfs al ruzie om bepaalde dingen, haha maar dat gaat wel weer over.
we zijn nu bezig hoe ze moeten omgaan met de spullen zoals niet voetballen met een volleybal ect. De jongens vermaken zich met het nieuwe cricketset die ze hebben gekregen
en de meiden spelen wat met de ballen en touwtje springen gaat ze ook goed af.
De 2 huismoeders hebben een poging gewaagt om te gaan badminton.
Andrea en ik kwamen niet meer bij! Zo mooi!
Ook leren we de kinderen hier onze Nederlandse gezelschapsspelletjes, zoals zakdoekje leggen, maanenschijn ect. Net als bij Maher, we kunnen niet gelijk al een voetbal training in lijsten. Want de kinderen moet ook nog aan ons wennen
Wel spelen we met de kinderen Badminton en af en toe een potje Cricket


Ook wij hebben onze nodige avontuurtjes hier alweer beleefd. We zijn begonnen met
‘berg klimmen’. We dachten dat doen we wel even, eerst richting de berg lopen. En eenmaal aangekomen keken we omhoog, en we dachten yeahh doen we!(wij lopen)Halverwege keken we even naar beneden en weer terug naar boven, we hadden al door dan we nog een end moesten lopen( erg slim was dat we tussen 12 en 3 uur gingen, warmste uren van de dag).
Maar het was het allemaal waard, het was erg mooi daarboven

Dit hebben we 2 dagen gedaan en toen was de lol er alweer van af, elke keer de berg op en neer, de herders kunnen wel denken. Hebben die niks beters te doen?.
Toen hadden we iets nieuws uitgevonden ‘zwemmen’ jaja eindelijk
Hier hebben we echt naar verlangd, het was dan niet echt een zwembad maar
Er zat water in en we konden er prima in zwemmen samen met de andere kinderen
En nee niet in onze bikini, maar in onze Salwar Kameez, gelijk 10 kilo extra erbij.

Dit begint niet snel te vervelen gelukkig, maar we hadden alweer wat leuks ontdekt.
Genaamd ‘fietsen’ iets wat we allebei al een maand niet meer hadden gedaan.
Dat was wel weer even lachen over steentjes en gras fietste we op weg naar een asfalt weg.
en we waren het nog niet verleerd. Dit keer keken de kinderen en huismoeders ons vreemd aan, maar ook de dorpelingen zagen ons Crossen op een fiets en keken ons wat na.

Ook hebben we gister een bruiloft mee gemaakt van onze cook (kok in maher)
Mandathy, echt een sgat van een vrouw.
we waren die ochtend om half 7 al vetrokken vanaf takerwasti.Dat moest want we moesten in de vroege ochtend lopend naar Kendur. 3km en het was zo KOUD.. brr maar na een tijdje lopen waren we al snel warm. in kendur gingen we bus halen. wat wonder bij wonder ook nog was gelukt. (dankzij onze geweldige tempo) Toen hadden we een klein probleempje de bus wou niet stoppen voor Maher. and st manju zei van wel en blalala nou wij waren inmiddel al opgestaan om er uit te gaan (anders ben je namelijk te laat als je er uit wilt en rijdt die verder) anyway, St manju spreek de chaffeur aan en hij stop maar die portiet de iedereen binnen laat en en waarbij je betaalt. Liet ons er niet uit hij sloot alle deuren en raampjes!
Wij dachten echt wat is dit nou weer dan.
St manju ging helemaal tekeer tegen de man, over het feit dat hij niet wou stoppen , en ze legde hem uit dat hier een halte is. En waarom hij de deur op slot had gedaan.
inmiddels waren we al 5 min bezig met deze discussie en je begrijpt dat de bus stil stond, met al die ongeduldige mensen er in. Dus die begonnen ook allemaal mee te joelen. Inmiddels begon ik al helemaal pissig te worden en me bloed stond op koken. Hij duwde st manju en St manju gaf hem een welverdiende klap voor z'n gezicht. Wij dachten echt nou breekt onze nederlandse klomp!.
Het probleem op dat moment was dat ze allemaal in marathi aan het schreeuwen waren, dus wij verstonden er niks van.
Of de mensen in de bus nou voor ons waren of tegen ons. Wij hadden echt zoiets van Rot maar even op en laat ons in hemelsnaam uit die bus.
als dit in nederland was gebeurt was ik er allang boven op geweest.Maar ja dit soort dingen gebeuren niet in Nederland, iemand niet uit de bus laten en dan alles op slot zetten.

goed na 10 min ging de deur open en de bus begon alweer half te rijden en St manju was nog steeds aan het discusseren met de man, en opeens werd st manju er half uitgeslingert!! met ALS VERVOLG!
dat WIJ nog in die bus zaten!
De deur ging dicht, en Andrea en ik keken elkaar, we keken de mensen aan in de bus, weer keken we naar buiteh en zagen St manju langzaam vervagen...
En toen begonnen we keihard tegen de man te schreeuwen dat hij ons er nu uit moest laten. Na ons geschreeuw en een paar angstige en kwade blikken te hebben gegeven deed hij de deur open.

st manju wou een rechtzaak tegen hem beginnen, en wij hebben een lichte trauma aan ons bus avontuur.:P

Aangekomen in maher werden we in een sari gehezen. nou heel leuk fijn & aardig allemaal. Het duurde een eeuwigheid voordat wij onze sari aanhadden, iets van een uur ofzo dat kwam die ,dan liep die weer weg, dan kwam de ander
zo duurde het ongeveer een uur voordat we eenmaal onze sari aanhadden.
en het was alleen maar irritant.
En oke we zijn het er mee eens dat het mooi oogt, maar alles was afgeknelt, en we moesten er steeds voor zorgen dat alles wel goed zat.;)...
Debruiloft was wel heel leuk om mee te maken we hebben gezongen en lekker gegeten. iedereen van maher was aanwezig.
Mandaty was Vedrietig omdat ze weg ging van maher en nu bij haar man zou gaan wonen. Ze werkte al 10 jaar voor maher, maar ze was ook blij dat ze nu ging trouwen met de man van wie ze houd.
En we waren heel erg blij voor haar.
(de sari hebben we gelijk daarna uitgetrokken)

ook hebben we nu een andere site waarop we nu ofzo foto's bijhouden, want die andere deed het niet meer en hyves was ook niet geweldig. & nu dus dit.
ben benieuwd of het werkt.

---> http://www.mijnalbum.nl/Album-ANEXZLE6-Foto's-in-Drachten.html


Liefss Dinesha & Andrea